Wednesday, April 24, 2013

വീണ്ടുമൊരു കാട്ടുചെമ്പകം...

ചിന്തകള്‍
വര്‍ണ്ണക്കാഴ്ചകളുടെ

കുപ്പായം ഉപേക്ഷിച്ച്
മനസ്സിന്റെ അറകളിലെ

പൊത്തുകളില്‍
ചേക്കേറുമ്പോള്‍
നിറമില്ലാത്ത 

സുഗന്ധമില്ലാത്ത
മൌനങ്ങള്‍
പൂക്കുന്നു....

പിഴുതെറിയപ്പെട്ട
വാക്കുകളുടെ 

ചതഞ്ഞ മുറിവുകള്‍
നീരു വറ്റാത്ത നീറ്റലായി
പെയ്തു തോരാത്ത
മഴത്തുള്ളിയായി
ഇലത്തുമ്പുകളില്‍
അവശേഷിക്കുന്നു.

തീരാവ്യഥയുടെ കൊടുങ്കാട്ടില്‍
കൊഴിഞ്ഞ ഇലകള്‍
വിരിച്ച മെത്തയില്‍
വേരൂന്നി നിവര്‍ന്നു

പൂവിടുന്നു
വിടര്‍ന്നു കൊഴിയാന്‍
വീണ്ടുമൊരു കാട്ടുചെമ്പകം...

1 comment:

സൗഗന്ധികം said...

നല്ല വരികൾ

ശുഭാശംസകൾ...

ശരികളിലെ ശരി തേടുമ്പോള്‍ ...

  ഒരിക്കലും അകലരുത് എന്നു  കരുതി നാം ചങ്ക് പറിച്ചു കൊടുത്ത്  എത്ര  ചേര്‍ത്തു പിടിച്ചാലും അവന്‍ / അവള്‍  നിസ്സാരകാരണങ്ങള്‍ കണ്ടെത്തി നമ്മില്‍...